Bertine Lahuis (achtergrond als kinder-, en jeugdpsychiater) was eerder voorzitter van de Raad van Bestuur van Karakter, expertisecentrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie in Gelderland en Overijssel. “Als medisch specialist was ik er dus al aan gewend om bijvoorbeeld een 360 graden feedback te doen” vertelt Lahuis. “Dat gebeurt dan bijvoorbeeld vanuit een leergang, maar het is in essentie hetzelfde als bij accreditatie.”

Sensitieve auditoren

Haar accreditatie als bestuurder volgde bij Karakter, haar her-accreditatie bij Radboudumc najaar 2020. “Natuurlijk is een umc een grote instelling, met een navenante omzet, waar patiëntenzorg, wetenschappelijk onderzoek, onderwijs en opleiding samenkomen. Maar de omvang en complexiteit is niet alles bepalend; veel processen en systemen zijn vergelijkbaar met de rest van ‘de zorg’. Het is wat mij betreft dan ook niet nodig daar een ander soort accreditatie voor in te richten. Goede auditoren zijn wel essentieel. Zij moeten uitermate sensitief zijn, de context, het speelveld kennen en de juiste accenten kunnen leggen. Dan is een leuk en volwassen gesprek mogelijk. Bij mij is dat in ieder geval uitstekend verlopen.”

Reflectie

Overigens is noch de vorm van de accreditatie, noch de professionaliteit van de auditor allesbepalend. “Het draait om het gesprek. De inhoud daarvan bepaal je grotendeels zelf. Het gaat om wat jij inbrengt, welke ontwikkeling ik wil doormaken”, vertelt Lahuis. “Het gaat mij niet om het certificaat dat ik krijg, maar om zicht te krijgen hoe het gaat. Reflecteren op mijn rol. En daar is dit accreditatietraject een mooie methode voor. Er zijn vast meer methoden, die anders werken, maar wat mij betreft volstaat dit systeem.”

Gun het jezelf

Lahuis kan niet genoeg benadrukken dat het om jouw persoon en professionele rol gaat bij accreditatie. Gun jezelf de reflectie en ontwikkelmogelijkheid. De manier waarop dat nu gebeurt volstaat. Laten we vooral geen nieuwe systemen optuigen en voorkomen dat het een ‘bureaucratisch gebeuren’ of ‘een moetje’ wordt. “Het gaat erom dat bestuurders openstaan voor reflectie. Dat kan natuurlijk ook in een leergang, of iets vergelijkbaars. Als iemand elke vorm van accreditatie continu vermijdt vind ik het wel een gesprek waard. Ik ben dan wel benieuwd naar ‘het waarom’.”